Vergil 12 - End of the Aeneid

End of the Aeneid

Cunctanti telum Aeneas fatale coruscat,

sortitus fortunam oculis, et corpore toto 920

eminus intorquet. murali concita numquam

tormento sic saxa fremunt nec fulmine tanti

dissultant crepitus. volat atri turbinis instar

exitium dirum hasta ferens orasque recludit

loricae et clipei extremos septemplicis orbis; 925

per medium stridens transit femur. incidit ictus

ingens ad terram duplicato poplite Turnus.

consurgunt gemitu Rutuli totusque remugit

mons circum et vocem late nemora alta remittunt.

ille humilis supplex oculos dextramque precantem 930

protendens ‘equidem merui nec deprecor’ inquit;

‘utere sorte tua. miseri te si qua parentis

tangere cura potest, oro (fuit et tibi talis

Anchises genitor) Dauni miserere senectae

et me, seu corpus spoliatum lumine mavis, 935

redde meis. vicisti et victum tendere palmas

Ausonii videre; tua est Lavinia coniunx,

ulterius ne tende odiis.’ stetit acer in armis

Aeneas volvens oculos dextramque repressit;

et iam iamque magis cunctantem flectere sermo 940

coeperat, infelix umero cum apparuit alto

balteus et notis fulserunt cingula bullis

Pallantis pueri, victum quem vulnere Turnus

straverat atque umeris inimicum insigne gerebat.

ille, oculis postquam saevi monimenta doloris 945

exuviasque hausit, furiis accensus et ira

terribilis: ‘tune hinc spoliis indute meorum

eripiare mihi? Pallas te hoc vulnere, Pallas

immolat et poenam scelerato ex sanguine sumit.’

hoc dicens ferrum adverso sub pectore condit 950

fervidus; ast illi solvuntur frigore membra

vitaque cum gemitu fugit indignata sub umbras.