Vergil 4 - The Cave & Fama

The Cave & Fama

speluncam Dido dux et Troianus eandem 165

deveniunt. prima et Tellus et pronuba Iuno

dant signum; fulsere ignes et conscius aether

conubiis summoque ulularunt vertice Nymphae.

ille dies primus leti primusque malorum

causa fuit; neque enim specie famave movetur 170

nec iam furtivum Dido meditatur amorem:

coniugium vocat, hoc praetexit nomine culpam.

Extemplo Libyae magnas it Fama per urbes,

Fama, malum qua non aliud velocius ullum:

mobilitate viget virisque adquirit eundo, 175

parva metu primo, mox sese attollit in auras

ingrediturque solo et caput inter nubila condit.

illam Terra parens ira inritata deorum

extremam, ut perhibent, Coeo Enceladoque sororem

progenuit pedibus celerem et pernicibus alis, 180

monstrum horrendum, ingens, cui quot sunt corpore plumae,

tot vigiles oculi subter (mirabile dictu),

tot linguae, totidem ora sonant, tot subrigit auris.

nocte volat caeli medio terraeque per umbram

stridens, nec dulci declinat lumina somno; 185

luce sedet custos aut summi culmine tecti

turribus aut altis, et magnas territat urbes,

tam ficti pravique tenax quam nuntia veri.

haec tum multiplici populos sermone replebat

gaudens, et pariter facta atque infecta canebat: 190

venisse Aenean Troiano sanguine cretum,

cui se pulchra viro dignetur iungere Dido;

nunc hiemem inter se luxu, quam longa, fovere

regnorum immemores turpique cupidine captos.

haec passim dea foeda virum diffundit in ora. 195

protinus ad regem cursus detorquet Iarban

incenditque animum dictis atque aggerat iras.